O PARAFII
Historia
Choć udokumentowana historia szlacheckiej wsi Milanowo-Rabsztin sięga XVI wieku, to jako cezurę czasu, czyli moment przełomowy, należy przyjąć zakupienie majątku Milanówek i osiedlenie się na tym terenie rodziny Lasockich. Wszystkie dokumenty z tych, które się zachowały – wskazują, że mieszkała tu ludność wyznania rzymskokatolickiego.
Trzy najbliższe kościoły w Brwinowie, Grodzisku i Żukowie położone były w odległości ok. 3,5 km.
W 1867 roku, kiedy właścicielką majątku została Bronisława Lasocka i osiedliła się tu wraz z rodziną, nierzadko – mimo sporej odległości – na niedzielne msze św. udawała się do Brochowa do pochodzącego z XII wieku kościoła pod wezwaniem Ś.Ś Rocha i Jana Chrzciciela. Warto wiedzieć, że w Brochowie kolejno gospodarowali Roch Lasocki i Jan Nepomucen Lasocki – członkowie wielkiej rodziny Lasockich, z której pochodził przyszły założyciel Letniska Milanówek Michał Lasocki. Warto też wiedzieć, że w brochowskim kościele w 1810 roku ochrzczono Fryderyka Chopina.
Bez wątpienia najczęściej nawiedzaną przez dawnych mieszkańców Milanówka świątynią był kościół pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Żukowie. Wieś Żuków – jak wynika z badań archeologów i historyków – założono przypuszczalnie w XIII wieku. W tym samym czasie erygowano też pierwszą parafię. Miała ona jednak przerwę w funkcjonowaniu administracji kościelnej i ponownie erygowano ją w 1520 r. za wstawiennictwem książąt mazowieckich Janusza III i Stanisława. To drugie poświęcenie świątyni pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego i Matki Bożej Szkaplerznej odbyło się w 1682 roku.
Uciążliwości związane z docieraniem na niedzielne Msze święte do kościoła w Żukowie, zwłaszcza w czasie zimy, spowodowały, że mieszkańcy Milanówka podjęli działania, aby wybudować kościół na miejscu. Gorącym rzecznikiem tej idei był właściciel majątku Milanówek Michał Lasocki, który w 1899 r. rozpoczął wielką parcelację lasu milanowskiego i chciał możliwie szybko pozyskać chętnych do osiedlenia się tu na stałe lub tylko w okresie lata. Dla przyszłych mieszkańców brak kościoła na miejscu i konieczność dojazdów do Żukowa lub Grodziska stawała się coraz bardziej uciążliwa.
W tym celu budowa kościoła i utworzenie przystanku kolei należały do priorytetów. Przystanek kolei warszawsko-wiedeńskiej otwarto w 1901 roku, natomiast zbiórkę funduszy na budowę kościoła rozpoczęto prawdopodobnie w latach 1903-1904. Z tego okresu pochodzi ulotka nawołująca ludzi dobrej woli do zbierania środków.
Sprawę budowy przyspieszyło – ofiarowanie w 1907 roku przez członków firmy „Lasocki i S-ka” – placu pod przyszły kościół. Bardzo szybko na placu budowy powstała niewielka drewniana kapliczka a w niej ołtarz polowy. Poświęcenia kapliczki dokonał 30 czerwca 1907 r. ks. kanonik Jan Trompeteler, delegowany do Milanówka przez Kurię Metropolitarną Warszawską. W kapliczce i wokół niej (nie wszyscy mogli się pomieścić) odbywały się nabożeństwa w lecie, natomiast w zimie odprawiano je w willi zamieszkałego w naszej miejscowości ks. Jana Trompetelera.
Poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę kościoła właściwego nastąpiło 24 lipca 1910 roku. W 1912 roku odprawiono ostatnią Mszę św. przy ołtarzu polowym w drewnianej kapliczce, po czym nastąpiło poświęcenie nowego kościoła, a kapliczkę rozebrano. Nie było to równoznaczne z powołaniem nowej parafii, bowiem kościół milanowski w dalszym ciągu pozostawał w administracji proboszcza parafii żukowskiej.
Przez kilka lat kontynuowano prace wykończeniowe świątyni i wreszcie w 1928 r. specjalnym dekretem z 12. maja (obowiązującym od 24. czerwca 1928) ks. dr Alekander Kardynał Kakowski utworzył w Milanówku samodzielną parafię. Wydzielono ją z terenów parafii Żuków i Brwinów. Parafia obejmowała obszar gminy Milanówek Letnisko, która usamodzielniła się administracyjnie już wcześniej, bo z dniem 5 czerwca 1919 r.
Patronką parafii została św. Jadwiga Śląska, (właściwie Jadwiga z Andechs-Meran żyła w latach ok. 1178-1243). W ten sposób uczczono pamięć Jadwigi Lasockiej, żony właściciela majątku Milanówek Michała Lasockiego, który zainicjował utworzenie parafii i był głównym fundatorem terenu pod przyszły kościół. Zarazem upamiętniono jego zmarłą małoletnią córeczkę również o imieniu Jadwiga.
Usamodzielnienie się parafii wywarło wielki wpływ na jej rozwój i pobudzenie lokalnego życia religijnego w ówczesnym szybko rozrastającym się Letnisku. Niemałą rolę odegrał w tym pierwszy administrator parafii, którym został ks. Leopold Jarosz. Pełnił on te obowiązki w latach 1928-1935, prowadząc jednocześnie lekcje religii w miejscowym gimnazjum. Szybkie postępy w pracach wykończeniowych zawdzięczamy również komitetowi budowy kościoła, w którego składzie znalazł się sam wójt Apoloniusz Csaky, a ponadto m.in. wybitny artysta malarz Piotr Krasnodębski.
Okres od erygowania parafii w 1928 r. do wybuchu wojny w 1939 r. zapisał się w pamięci najstarszych parafian jako okres wielkiego rozwoju. Zawdzięczamy go głównie dwóm proboszczom ks. Leopoldowi Jaroszowi i ks. Walentemu Zasadzie, który prowadził parafię od 1935 r. do chwili aresztowania przez Niemców w lipcu 1940 r.
W okresie tych kilku lat ubogacono wnętrze i wyposażenie kościoła (m.in. pojawiała się marmurowa chrzcielnica – dar z kościoła Ojców Kapucynów w Warszawie), sfinalizowano zakup organów, dokończono budowę ogrodzenia. Rozpoczął działalność chór kościelny. W szybkim czasie, bo w ciągu dwóch lat, ks. Zasada doprowadził do wybudowania plebanii, którą w czasie wizytacji kanonicznej parafii w 1939 r. poświęcił Jego Eminencja ks. arcybiskup Stanisław Gall.