o parafii

O Patronce

Św. Jadwiga Śląska pochodziła z hrabiowskiego rodu niemieckiego. Jako dziewczę została oddana do klasztoru benedyktynek w Kitzingen nad Menem. Program szkolny obejmował również: naukę łacińskiego, haftu i malowania, muzyki i pielęgnowania chorych. W wieku 12 lat została przeznaczona na żonę Henryka, syna księcia wrocławskiego Bolesława Wysokiego.

Pomimo przeznaczenia do małżeństwa w tak młodym wieku Jadwiga i Henryk Brodaty stanowili wzorowe małżeństwo. Jadwiga, chociaż Niemka z pochodzenia, zachowała wszystkie zwyczaje polskie. Wyuczyła się języka polskiego i nim się posługiwała. Troszczyła się, aby jej urzędnicy nie uciskali kmieci w jej dobrach, obniżyła im świadczenia na rzecz dworu, przewodniczyła sądom, darowała często grzywny karne lub je zaniżała, w razie klęsk mimo protestów zarządców nakazywała rozdawać zmagazynowane ziarno, mięso, sól itp. Zorganizowała także szpital dworski, gdzie codziennie znajdowało utrzymanie ok. 13 chorych i kalek. Miała zwyczaj objeżdżać swoje posiadłości, a wtedy nawiedzała chorych i wspierała ubogich.  Wraz ze swoim mężem ufundowała kilka kościołów i klasztorów, m.in. opactwo cysterek w Trzebnicy (1202), szpitale i schroniska dla bezdomnych.
Dbała o poziom kulturalny, czego dowodem są kodeksy, które po niej zostały: Psałterz trzebnicki i Modlitewnik z przepięknymi inicjałami.

Życie przynosiło jej wiele cierpień i upokorzeń – jej rodzina w Niemczech doznawała prześladowań, jej siostra Agnieszka, królowa Francji, prowadziła niegodne życie i była napiętnowana przez papieża, jej syn Henryk Pobożny zginął w bitwie z Tatarami pod Legnicą. Kiedy otrzymała wiadomość o jego śmierci miała powiedzieć słowa: „Boże, dziękuję Ci za takiego syna”. Po śmierci męża w 1238 r. zdała rządy na żonę Henryka Pobożnego, Annę, a sama wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy, oddając się pod przełożeństwo swojej córki Gertrudy. Została kanonizowana w 1267 r.